woj. opolskie, 46-030 Radomierowice, ul. Szkolna
Rys historyczny
Radomierowice i Młodnik, razem z sąsiednimi miejscowościami: Święciny, Grabice i Bukowo, swymi początkami sięgają czasu kolonizacji dokonanej przez króla pruskiego Fryderyka Wielkiego, który panował w latach 1740-1786. Z jego inicjatywy istniejące tutaj lasy zostały wykarczowane, postawiono skromne zabudowania i wyposażono je w niezbędne narzędzia gospodarcze jako dar królewski. Koloniści przybyli tu głównie z landów niemieckich Hesji i Palatynatu.
Zakładanie Radomierowic rozpoczęło się w roku 1772, a w roku 1773 zaczęto zakładać kolonie Młodnik, Święciny, Grabice i Bukowo. W roku 1784 Radomierowice liczyły 70 osób, Święciny 95, Grabice 81, Bukowo 90.
Liczba mieszkańców stopniowo rosła i w roku 1786 na koszt państwa wybudowano kościół ewangelicki, plebanię i szkołę, a w roku 1789 osadzono pierwszego pastora. Do parafii przydzielono 68 morgów ziemi i 18 morgów łąki.
Oprócz domów i ziemi, osadnicy otrzymali prawo do korzystania z drewna z lasów państwowych oraz do wypasu bydła na ich obszarze. Pierwsze lata osadników na nowej ziemi były bardzo trudne. Zachowały się alarmujące listy mieszkańców kolonii do władz pruskich różnych szczebli, w których można przeczytać o ich rozpaczliwej wręcz sytuacji materialnej: Największa bieda i uciążliwość są naszym stałym towarzyszem, który kładzie się z nami do snu i budzi się też razem z nami.
Administracja kościelna przed II wojną światową obejmowała ok. 1050 ewangelików spośród 1680 mieszkańców. Radomierowice i sąsiedni Młodnik były prawie całkowicie ewangelickie.
Po zakończeniu II wojny światowej kościół zbudowany dla Wspólnoty Ewangelickiej został przekazany Kościołowi Katolickiemu. Wtedy to reorganizacją kościoła zajął się przybyły z parafii ormiańskiej z Łyśca ks. Józef Magierowski. Na początku grudnia 1945 roku sam poświęcił kościół i odtąd regularnie odprawiał nabożeństwa i pełnił posługę sakramentalną. Ks. Magierowski zmarł w styczniu 1950 r. Od tamtego czasu miejscowości podlegały duszpastersko pod parafię Stare Budkowice, a od 1987 r. parafii Dąbrówka Dolna.
źródło: tablica informacyjna przy kościele
Świątynia
Dawny zbór ewangelicki położony jest w południowo-wschodniej części wsi, w otoczeniu niewielkiego cmentarza. Szkieletowy kościół ma formę prostokątnej nawy nakrytej czterospadowym dachem, do której od zachodu przylega węższa, kwadratowa w planie wieża zwieńczona hełmem. Dachy kryte są gontem. Konstrukcję ścian stabilizują zastrzały w narożnikach, w wieży skrzyżowane. Elewacje tworzy kratownica drewnianej konstrukcji z ceglanym, pobielonym wypełnieniem; rytmiczny układ okien w dwóch poziomach, w zwieńczeniu profilowany gzyms podokapowy. W jednoprzestrzennym wnętrzu (charakterystycznym dla nowo budowanych zborów) wydzielono zakrystię w północno-wschodnim narożniku. Wzdłuż trzech ścian przebiegają drewniane, wsparte na słupach empory, zachodnia pełni rolę chóru muzycznego. Wystrój wnętrz jest bardzo skromny, elementy drewnianej konstrukcji są odsłonięte, nawa przykryta stropem belkowym. We wschodniej części znajduje się duży ołtarz ambonowy z ok. 1790 roku - w połowie XX wieku pozbawiony kazalnicy. Zdemontowana ambona (wyjątkowo dominująca rozmiarami nad ołtarzem) przechowywana jest pod chórem muzycznym, a w jej miejscu znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Zachowane są schody, które prowadziły na nią z zakrystii, oraz baldachim. Z czasu powstania kościoła pochodzą także chrzcielnica i organy.
-----
źródło: https://zabytek.pl/
info: 2023.06.04
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz